عزیـــــز بی نیـــــاز من همـیشه ناز می کند
به حرمت بزرگــــیش فـــلک نمــــــاز می کند
عزیز بی نیــــــــاز من به رخ نقاب می کشد
تـــــرنــــــم شهــــود را اســـــــیر راز می کند
عزیز بی نیــــــاز من به جـــذبه ای نــگفتنی
مرا بـــه اوج می بـــــرد، مرا فــــــراز می کند
عــــزیز بی نیاز من به قـــدرت و به رحمتش
تمـــام کـــائنــــات را پــــر از نیـــــاز می کند
عزیز بی نیــاز من چه با صفاست لحظه ای
که از فراق خود رهــی به وصـل باز می کند
زمین و هم زمانه را به رقص در همی کشد
به نغـــمه ای شـنیدنی که باز ساز می کند
کتاب سیر-دفتر دوم
مطلع بهار ۱۳۸۵
ادامه زمستان ۱۳۸۶ خورشیدی